بررسی احساس خودکارآمدی و مشکلات ایفای نقش مربیان پرستاری در عرصه ی آموزش بالینی در مربیان پرستاری دانشکده ی پرستاری – مامایی قزوین در سال ۱۳۸۸

زمینه و هدف: شناخت و حل موانع و مشکلات ایفای نقش و خودکارآمدی جهت ارتقای کیفیت آموزش بسیار موثر است. هدف از این مطالعه تعیین خودکارآمدی و ایفای نقش مربیان پرستاری و بهبود آن انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه ی توصیفی برای بررسی نظرات مربیان پرستاری در دانشکده ی پرستاری – مامایی قزوین انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ای مشتمل بر دوقسمت (احساس خودکارآمدی و مشکلات ایفای نقش )بود ، داده ها با استفاده از آزمون آماری توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. یافته ها: در ارتباط با احساس خودکارآمدی ، شاخصی که کمترین امتیاز را به خود اختصاص داد و در واقع ضعیف ترین احساس خودکارآمدی بوداحساس مربوط به کمک به خانواده ها برای ارتقای دانشجویان توسط مربیان بود که با امتیاز 34 درآخرین رده قرار داشت و شاخصی که بیشترین امتیاز را به خود اختصاص دادمربوط به کنترل رفتارهای مخرب دانشجویان توسط مربیان بود که با امتیاز 51 به عنوان قوی ترین امتیاز خودکارآمدی تعیین شد. نتایج حاصل از پرسشنامه سنجش ایفای نقش نشان داد که شاخص ترین مشکل از دیدگاه مربیان دانشکده فراهم نبودن محیط مناسب برای ایفای نقش مربیان در بالین و اطلاع ناکافی مسوولین از اهداف آموزش بالینی مربیان هر دو با امتیاز 47 مهمجترین مشکل و عدم آموزش قبلی نحوه ی ایفای نقش در آموزش بالینی برای مربیان با امتیاز 30 دارای کمترین امتیاز بود. نتیجه گیری: اگرچه بسیاری از ابعاد خودکارآمدی و ایفای نقش مربیان پرستاری در آموزش بالینی پرستاری مناسب است ، اما با اصلاح نواقص و مشکلات ایفای نقش می توان گام موثری در آموزش بالینی در ارتباط با احساس خودکارآمدی و ارتقای ایفای نقش برداشت